Z butelkami po 30 proc.

Przed kancelarią premiera od 19 czerwca stoi ponad 130 namiotów. Nad nimi zawieszony jest transparent z napisem "Hilton Hotel" - aluzja do słów poseł Jolanty Szczypińskiej, która na pytanie, czy siostrom można by dostarczyć karimaty, odpowiedziała: "To nie Hilton".

W białym miasteczku jest już jadłodajnia, punkt medyczny, telewizor, a od wtorku uniwersytet. Codziennie rozdawany jest biuletyn specjalny OZZPiP "Biały Protest" z relacjami z kolejnych dni protestu.

W miasteczku panuje porządek. "Nasze Miasto" bez problemu odnalazło siostry ze szpitala w Ciechanowie. Trudniej było z nimi porozmawiać. Można to zrobić jedynie pomiędzy jednym a drugim "butelkowaniem". Co godzinę – 19 min po pełnej godzinie – pielęgniarki ustawiają się wzdłuż chodnika i hałasują butelkami wypełnionymi kamykami lub monetami. To na pamiątkę zepchnięcia z ulicy pielęgniarek blokujących Al. Ujazdowskie 20 czerwca o godz. 7.19.

W ubiegły weekend warszawiacy mogli skorzystać z bezpłatnych badań profilaktycznych prowadzonych pod hasłem "Serce za serce". To w dowód wdzięczności za okazaną pomoc. Poparcie społeczeństwa
daje im siły do dalszej walki. – Są chwile, kiedy mamy dosyć, ale gdy słyszymy tyle miłych słów, wiemy, że nie możemy się poddać – mówi Danuta Stępska z Zarządu Ogólnopolskiego Związku Pielęgniarek i Położnych w ciechanowskim szpitalu. – Starsza pani w trzęsących się rękach przyniosła nam garść monet. Kiedy nam je dawała i mówiła: "To dla was, panie", dostałyśmy gęsiej skórki – dodaje.

W ciechanowskim szpitalu zatrudnionych jest prawie 600 pielęgniarek. Do Warszawy przyjeżdża
codziennie 40 z nich. Wynajmują autokar, za który płacą tysiąc złotych ze składek związkowych. – Już myślimy o dodatkowej zbiórce pieniędzy. I jak długo trzeba będzie, będziemy się składać i przyjeżdżać – mówi Danuta Stępska. To przecież walka o godne warunki pracy.

Średnia wieku pielęgniarek w ciechanowskim szpitalu to 45 lat. Młode osoby, które kończą szkoły pielęgniarskie, wolą wyjechać za granicę. – Jedna z pielęgniarek z "nerki" wyjechała do Austrii. Jest tam w stanie sama utrzymać trzyosobową rodzinę – mówi Danuta Stępska. Wtóruje jej siedząca obok koleżanka. – One są młodsze i znają języki obce. Poza tym mają więcej odwagi – stwierdza. Wszystkie zgodnie mówią, że za dziesięć lat może dojść do tego, że pacjentami nie będzie miał się
kto opiekować, bo kadra się starzeje. Zarzuty o to, że teraz, w trakcie strajku, zostawiły chorych
na pastwę losu, uważają za bezzasadne. – Nasz protest nie odbywa się kosztem pacjenta. Na dyżurach nie brakuje pielęgniarek – zapewnia Stępska.

Wiele pielęgniarek przyjechało do stolicy po nocnym dyżurze. Niektóre zamieniają się dyżurami lub biorą urlopy. Często po całym dniu strajku wracają do pracy. – To nasze siedzenie tutaj potrwa zapewne jeszcze długo, bo na porozumienie się nie zanosi – mówi smutno Marzena Wiśniewska, pielęgniarka z dziewięcioletnim stażem pracy. W domu pod opieką babci został jej sześciomiesięczny synek. – Ten strajk to ostatnia szansa, żeby coś zmienić, i dlatego nie odpuścimy – mówi Danuta Stępska. Ciechanowskie siostry pamiętają strajki z poprzednich lat. Teraz już tak łatwo się nie dadzą. Są zdenerwowane, a ich determinację podsyca jeszcze bardziej władza. Na razie nie dołączyły
jeszcze do głodujących pielęgniarek, ale jeśli zajdzie taka potrzeba, zrobią i to.